kilkələnmə — «Kilkələnmək»dən f. is … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
kilkələşmə — «Kilkələşmək»dən f. is … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
kilkə — I (Ağcabədi, Ağdam, Cəbrayıl, Göyçay, Kürdəmir, Ucar, Şuşa, Zəngilan) 1. yun daranarkən yerə tökülən və darağın dişləri dibinə yığılan hissə, keyfiyyətsiz hissəsi (Ağcabədi). – Kilkə döşəx’cəyə qoyulur 2. daranmamış yun (Göyçay). – Yorğanın… … Azərbaycan dilinin dialektoloji lüğəti
kilkəli — sif. Kilkəsi olan (saç, yun və s. haqqında). Kilkəli baş. – Ancaq Aqil üçün, bənizinə yeni qan gələn zəif vücudlu, sarı kilkəli körpəni tərpətmək dağlar qədər ağır gəlirdi. S. R … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
kilkələnmək — f. Kilkə düşmək, düyün düşmək, pırtlaşmaq. <Arvadın> saçları pırtlaşıb kilkələnmiş, üstü başı parça parça olmuşdu. (Qəzetlərdən) … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
kilkələşmək — 1. Bax kilkələnmək. 2. qarş. Bir birinin kilkəsini yolmaq; saçlaşmaq … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
kilkələnməx’ — (Çənbərək) şübhələnmək. – Abbasəli Löymannan kilkələnir, deyir kin, mənnən o qandırıf … Azərbaycan dilinin dialektoloji lüğəti
kilkələşməy — (Şamaxı) bir birinin saçından tutub dalaşmaq. – Sən hər şeydən ötrü kilkələşməyə adət eləmisən … Azərbaycan dilinin dialektoloji lüğəti
kilkəsaç — sif. Saçı kilkəli, pırtlaşıq. Kilkəsaç uşaq. Kilkəsaç qız … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
kilkəşiy — (Cəbrayıl, Şamaxı) dolaşıq. – Bu ipi niyə kilkəşiy saldın (Şamaxı) … Azərbaycan dilinin dialektoloji lüğəti
